Als eerste blog lijkt me handig om te praten over mijn emigratie - de naam van mijn blog is immers IkInFrankrijk.
Dus pak je popcorn, er is vrij veel te vertellen ;)
Als je mijn eerste post heb gelezen, dan weet je dat ik, mijn twee jongere broers en mijn ouders in 2012 naar Frankrijk zijn verhuist, het zuid-midden om precies te zijn. Ik was toen dus 11 jaar oud.
Ik overhoorde mijn moeder aan de telefoon met mijn oom, die al een paar jaar in Frankrijk woonde. 1+1=2 ; ik had gelijk door dat we naar Frankrijk gingen verhuizen . Ik mocht het aan niemand vertellen, niet eens aan mijn broertjes, wat toen toch vrij moeilijk was voor me. (Maar het is me gelukt!). Ik weet niet meer dat we het aan iedereen vertelde , alleen nog toen ik het vertelde aan het einde van groep 8. Ik mocht in de stoel van de meester zitten, en iedereen van de klas stond om me heen. Ik voelde me helemaal geweldig.
Dat werd na een poosje wel anders. Al onze spullen werden ingepakt, en het huis werd steeds maar leger en leger. De dag dat de verhuiswagen naar Frankrijk ging rijden was een vrijdag. Bedden, fietsen, kleren, onze tafel, en zelfs mijn moeders Volkswagen Kever stonden erin. Echt bizar. Al onze spullen, in een vrachtwagen..
Dus pak je popcorn, er is vrij veel te vertellen ;)
Als je mijn eerste post heb gelezen, dan weet je dat ik, mijn twee jongere broers en mijn ouders in 2012 naar Frankrijk zijn verhuist, het zuid-midden om precies te zijn. Ik was toen dus 11 jaar oud.
Ik overhoorde mijn moeder aan de telefoon met mijn oom, die al een paar jaar in Frankrijk woonde. 1+1=2 ; ik had gelijk door dat we naar Frankrijk gingen verhuizen . Ik mocht het aan niemand vertellen, niet eens aan mijn broertjes, wat toen toch vrij moeilijk was voor me. (Maar het is me gelukt!). Ik weet niet meer dat we het aan iedereen vertelde , alleen nog toen ik het vertelde aan het einde van groep 8. Ik mocht in de stoel van de meester zitten, en iedereen van de klas stond om me heen. Ik voelde me helemaal geweldig.
Dat werd na een poosje wel anders. Al onze spullen werden ingepakt, en het huis werd steeds maar leger en leger. De dag dat de verhuiswagen naar Frankrijk ging rijden was een vrijdag. Bedden, fietsen, kleren, onze tafel, en zelfs mijn moeders Volkswagen Kever stonden erin. Echt bizar. Al onze spullen, in een vrachtwagen..
Al onze vrienden en familie kwamen helpen, een veel foto's zijn genomen. Het huis was léég.
Toen kwam het cruciale moment: het wegrijden van iedereen, maar vooral van ons huis. Ik weet nog dat ik hard moest huilen, en of dat nu kwam doordat ik pas 11 was, doordat andere mensen huilden, omdat ik bang was of verdietig maakt niet uit, maar op dat moment wou ik niet meer weg gaan.
We zouden die nacht bij mijn opa slapen, en dan vroeg in de ochtend zouden we gaan rijden. Mijn beste vriendin kwam nog langs, omdat we nog geen fatsoenlijk afscheid hadden genomen. Iedereen was huilerig, en we zaten de rest van de avond te praten. Ik had nog steeds geen zin.
Dat veranderde snel, ik denk de seconde dat de verhuiswagen in Frankrijk aan kwam, met al onze spulletjes. Mijn kamer werd iets meer mijn eigen kamer, en alles vond langzaam zijn eigen plekje. We verhuisden de eerste dag van de nederlandse schoolvakantie, dus ik had twee hele maanden om mijn kamer in te richten. De muren in mijn kamer waren vaag roze, die ik dus wit heb geverfd met mijn moeder. Ik had ook een 100 jaar oude anderhalf slaper, die we in de kelder van ons nieuwe huis hadden gevonden.
De zomer was zo over, en ik moest naar school. College om precies te zijn. (het school systeem is hier anders) Ik nam de bus, die me om zeven uur in de ochtend op kwam halen, om vervolgens uit te stappen bij een school waar ik maar 1 keer eerder was geweest.
Allemaal onbekende gezichten, en lijsten met namen aan de muur. Ik liep maar een beetje rond als een kip zonder kop, en toen zag ik iemand waarvan ik dacht dat ze mijn leeftijd was. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en sprak haar aan in mijn zwaar gebrekkige frans. Ze keek me aan met grote ogen en liep langzaam achteruit, alsof ik een alien was. Dat ging niet zoals gepland, maar ik ging door. Ik zocht mijn naam tussen alle andere moeilijke franse namen en vond hem uiteindelijk, helemaal onderaan. Iemand begon door een microfoon te praten en groepen werden gevomd. Ik had geen idee in welke klas ik zat, dus de eerste de beste volwassenne die ik zag sprak ik aan. En ik was heel blij, achteraf bleek ze mijn mentor te zijn.
Het eerste wat iemand tegen me zei was vlak voor de eetpauze.
"On va miam-miam" Klonken de woorden, met zwaar overdreven gebaren en articulatie. Ik glimlachte, en volgde iedereen gewoon maar. Alles was anders dan in Nederland. Je eet bijvoorbeeld warm op school, en je moet opstaan als een volwassen iemand je klaslokaal in loopt. Mijn mentor hielp me door me naast aardige meisjes uit mijn klas te zetten, en ik kreeg 3,5 uur frans bijles per week, door drie verschillende docenten.
Nu wonen we dus al bijna drie jaar in frankrijk, ik ben aan mijn derde jaar theater bezig, wat me heel erg heeft geholpen met mijn frans, maar ook met mijn zelfvertrouwen. Ik ben nog steeds goede vriendinnen met de "miam-miam" vriendin, en ik heb nogsteeds dagelijks contact met mijn nederlandse beste vriendin, via whatsapp. Alles gaat gewoon helemaal goed. Ik studeer dit jaar af, van het collège. En Nederland mis ik maar heel af en toe.
De vraag die heel vaak word gesteld is of ik Frankrijk of Nederland leuker vind. Maar dat is gewoon niet te vergelijken. Alles is zo totaal anders.
Ik weet nog niet in welk land ik later ga wonen, ik weet alleen dat ik heel veel wil reizen.
♥
Toen kwam het cruciale moment: het wegrijden van iedereen, maar vooral van ons huis. Ik weet nog dat ik hard moest huilen, en of dat nu kwam doordat ik pas 11 was, doordat andere mensen huilden, omdat ik bang was of verdietig maakt niet uit, maar op dat moment wou ik niet meer weg gaan.
We zouden die nacht bij mijn opa slapen, en dan vroeg in de ochtend zouden we gaan rijden. Mijn beste vriendin kwam nog langs, omdat we nog geen fatsoenlijk afscheid hadden genomen. Iedereen was huilerig, en we zaten de rest van de avond te praten. Ik had nog steeds geen zin.
Dat veranderde snel, ik denk de seconde dat de verhuiswagen in Frankrijk aan kwam, met al onze spulletjes. Mijn kamer werd iets meer mijn eigen kamer, en alles vond langzaam zijn eigen plekje. We verhuisden de eerste dag van de nederlandse schoolvakantie, dus ik had twee hele maanden om mijn kamer in te richten. De muren in mijn kamer waren vaag roze, die ik dus wit heb geverfd met mijn moeder. Ik had ook een 100 jaar oude anderhalf slaper, die we in de kelder van ons nieuwe huis hadden gevonden.
De zomer was zo over, en ik moest naar school. College om precies te zijn. (het school systeem is hier anders) Ik nam de bus, die me om zeven uur in de ochtend op kwam halen, om vervolgens uit te stappen bij een school waar ik maar 1 keer eerder was geweest.
Allemaal onbekende gezichten, en lijsten met namen aan de muur. Ik liep maar een beetje rond als een kip zonder kop, en toen zag ik iemand waarvan ik dacht dat ze mijn leeftijd was. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en sprak haar aan in mijn zwaar gebrekkige frans. Ze keek me aan met grote ogen en liep langzaam achteruit, alsof ik een alien was. Dat ging niet zoals gepland, maar ik ging door. Ik zocht mijn naam tussen alle andere moeilijke franse namen en vond hem uiteindelijk, helemaal onderaan. Iemand begon door een microfoon te praten en groepen werden gevomd. Ik had geen idee in welke klas ik zat, dus de eerste de beste volwassenne die ik zag sprak ik aan. En ik was heel blij, achteraf bleek ze mijn mentor te zijn.
Het eerste wat iemand tegen me zei was vlak voor de eetpauze.
"On va miam-miam" Klonken de woorden, met zwaar overdreven gebaren en articulatie. Ik glimlachte, en volgde iedereen gewoon maar. Alles was anders dan in Nederland. Je eet bijvoorbeeld warm op school, en je moet opstaan als een volwassen iemand je klaslokaal in loopt. Mijn mentor hielp me door me naast aardige meisjes uit mijn klas te zetten, en ik kreeg 3,5 uur frans bijles per week, door drie verschillende docenten.
Nu wonen we dus al bijna drie jaar in frankrijk, ik ben aan mijn derde jaar theater bezig, wat me heel erg heeft geholpen met mijn frans, maar ook met mijn zelfvertrouwen. Ik ben nog steeds goede vriendinnen met de "miam-miam" vriendin, en ik heb nogsteeds dagelijks contact met mijn nederlandse beste vriendin, via whatsapp. Alles gaat gewoon helemaal goed. Ik studeer dit jaar af, van het collège. En Nederland mis ik maar heel af en toe.
De vraag die heel vaak word gesteld is of ik Frankrijk of Nederland leuker vind. Maar dat is gewoon niet te vergelijken. Alles is zo totaal anders.
Ik weet nog niet in welk land ik later ga wonen, ik weet alleen dat ik heel veel wil reizen.
♥